Kar beyazdır, dünya siyah.
Bu simsiyah dünyaya yağan
Bembeyaz bir güzellik...
İyiliğin azaldığı yerde kar da kalmamış,
Gökler ancak ağlayabiliyor şimdi.
Sahi, ne kadar yağmalı daha
Tüm bu karalığı örtmek için?
Gökyüzü kadar yağsa yeter mi?
Veya göklerden de fazlası dökülse...
Ona da doymayacak “insan”, bilirim.
Gözümüz doymamış bir kere,
Karnımız doysa ne değişir?
Söylesenize bu durumda,
İyilik kötülükle nasıl savaşsın;
Yalan dünya bize veryansın ederken?

***

İnsanoğlu barışı unutalı çok oluyor.
Öyleyse durmayın memleketim!
Savaşlara devam ediyoruz.
Kalpteki iyilikten yine bir fayda yok.
Boş verin adaleti, o da nedir?
Benden olmayanın hakkı kelepçedir.
Güzel insanların ruhunu öldürerek
En iyiniz ben olacağım!
Kötülüğü yalanla harmanlayarak
Herkese iyilik gibi göstereceğim.
Bencillik derseniz sonuna kadar bendedir.
İşte toprağın altını unuttum,
Sanırım ki dünyanın sahibi benim,
En yüksek tahtın sahibi olacağım!
Başı varmış da sonu yokmuş gibi
Tüm geleceğinizi size zehredeceğim.
Adalet yalnızca bir kelime olmuşken
Yaşamak sizlere zulüm,
Bana büyük bir keyif olacak!
O anda önemli ama kayıp bir ses duyulacak:

“ARADIĞINIZ ADALETE ŞU ANDA ULAŞILAMIYOR!”