yazık bize
yazık ki mısralarım süngü olmuşsa da 
erişememiş hançer gözlerinin kisvesine
yazık diyorum 
yazılı bir kamus edinemedim henüz 
müptelası olduğum zehirli sözlerine
yazık oluyor 
dünya gözüyle dinleyemediğim belagatine 
yazık olacak
daldığında göremediğim kavgalara 
büsbütün gövdenle
yazık olmuş çoktan
henüz çocukken bir tahterevallide
gösterdiğin gülüşte
ve fark edemediğimde bunu parlayan güneşte
yazık oldu Kurt Seyit’e
tek bir saç telim uğramamış düşüne
düşün ki serindir rüyaların senin 
kızıllık ne arar kopkoyu bir gecede
kendimi kurtaramam vakur duruşundan 
sen de bunu şairin intiharı say
yazık olmaz mı bana 
kanıma birkaç tane mayın döşesem
düşmez mi senin de kalemin 
kudretli ellerinden
tamam, öleyim sen iste ama 
kurtarmayacak mıyız birlikte 
birkaç mahalle
birazcık başkent
bazı sokaklar ve uğruna ölünecek ülkem 
uğruna ölünecekse en ön safta 
sen, ben ve kalender dostlar 
altımızda dizgin tanımaz atlar

yazık olur avludaki boşluğa
alınmış intikamla dolduramayacaksak 

sen mesela İstanbul olsan
ben nasıl yaraşırım içindeki zindanlara

yazıklar olsun varlığına
bırakırsam direnişi yokluğundan bıkarak
serçe parmağını tutmadan
uçarsam tanıdığım koylara.

seni her düşündüğümde denk düşürdüm
-bu da her an denk düşmemiz demek- 
kütüğe can veren sesin bulsun kulak zarımı
yazık olmasın

bir kez terk ederim siperimi 
işim sana kavuşmak olsun 
utkulu bir komutan kırsın boynumu
sinesinde ceylan olacaksam
ve tek zaferi olarak kalacaksam ömür boyu.

11.06.2025’
Ankara.